© dennisvdwater / stock.adobe.com
Σε κάποιες γάτες είναι εμφανές ότι είναι υπέρβαρες.
Σχεδόν κάθε δεύτερη γάτα θεωρείται υπέρβαρη. Ωστόσο, το υπερβολικό βάρος και η παχυσαρκία δεν είναι ζητήματα που πρέπει να παίρνουμε στα αστεία: Και τα δύο επηρεάζουν όχι μόνο την ποιότητα ζωής και το προσδόκιμο ζωής της γάτας, αλλά αυξάνουν επίσης τον κίνδυνο ασθενειών όπως ο διαβήτης ή ο πόνος στις αρθρώσεις. Εδώ μπορείτε να μάθετε πώς θα καταλάβετε αν η γάτα σας είναι υπέρβαρη
Για να μπορέσουμε να κρίνουμε αν μία γάτα είναι υπέρβαρη, βοηθάει να ρίξουμε μια ματιά στις φυσιολογικές τιμές βάρους για τις γάτες. Με λίγες εξαιρέσεις, πολλές φυλές γατών έχουν παρόμοιο ύψος και ιδανικό βάρος. Ανάλογα με τη μελέτη, οι φυλές μπορούν να χωριστούν σε τρεις ή πέντε κατηγορίες βάρους:
| Κατηγορίες βάρους | Φυσιολογικό βάρος (γάτα) | Φυσιολογικό βάρος (γάτος) |
| Πολύ ελαφριά (π.χ. Ντέβον Ρεξ) | 2,5-3 κιλά | 3-4,2 κιλά |
| Ελαφριά (π.χ. Βεγγάλης) | 2,8-3,8 κιλά | 3,5-4,5 κιλά |
| Μεσαία (π.χ. οικιακή γάτα) | 3-4 κιλά | 4-5 κιλά |
| Βαριά (π.χ. Βρετανική Κοντότριχη) | 4-5 κιλά | 5-6 κιλά |
| Πολύ βαριά (π.χ. Μέιν Κουν) | 4-5,8 κιλά | 6-8 κιλά |
Αν το σωματικό βάρος υπερβαίνει το ιδανικό βάρος κατά δέκα τοις εκατό, μπορεί να γίνει λόγος για παχυσαρκία. Μια γάτα θεωρείται παχύσαρκη αν υπερβαίνει κατά είκοσι τοις εκατό ή περισσότερο το φυσιολογικό της βάρος.
Φυσικά, σε κάθε φυλή ή μίξη από διαφορετικές φυλές υπάρχουν μεμονωμένες αρσενικές ή θηλυκές γάτες με πιο ελαφριά ή πιο βαριά σωματική διάπλαση. Η παραπάνω κατηγοριοποίηση αποτελεί, συνεπώς, μόνο μία κατά προσέγγιση κατευθυντήρια οδηγία που μπορείτε να χρησιμοποιήσετε ως ιδιοκτήτης. Σε τελική ανάλυση, κάθε γάτα πρέπει να αξιολογείται ξεχωριστά για να διασαφηνιστεί εάν είναι υπέρβαρη.
Συμβουλή: Ένας πιθανός οδηγός για την παχυσαρκία, εκτός των κατηγοριών βάρους, είναι το σωματικό βάρος κατά το τέλος του πρώτου έτους ζωής.
Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να διαπιστώσετε εάν η γάτα σας είναι υπέρβαρη ή όχι. Αυτός που χρησιμοποιείται συχνότερα – και ταυτόχρονα αποτελεί ίσως και την πιο αντικειμενική μέθοδο – για μία πρώτη εκτίμηση, είναι η αξιολόγηση της διατροφικής κατάστασης.
Αυτή μπορεί να καθοριστεί χρησιμοποιώντας το Body Condition Score (BCS, δείκτης θρεπτικής κατάστασης ). Το BCS βασίζεται στον προσδιορισμό μέσω της οπτικής εξέτασης και της ψηλάφησης του σωματικού λίπους στον θώρακα, στη μέση και τη σπονδυλική στήλη. Στη συνέχεια, και με βάση τις παρατηρήσεις, η γάτα κατατάσσεται σε μία από τις εννέα κατηγορίες BCS.
Γενικά, μια γάτα θεωρείται παχύσαρκη, όταν τα πλευρά της δεν είναι πλέον αισθητά με την αφή και η μέση της δεν είναι ευδιάκριτη. Εκτός αυτού, η κάτω κοιλιακή γραμμή, κοιτώντας από το πλάι, θα πρέπει να ανεβαίνει ελαφρώς από τα πλευρά προς τα ισχία και να μην είναι (σχεδόν) παράλληλη με το πάτωμα. Οι εναποθέσεις λίπους στην περιοχή του οσφυϊκού σπονδύλου είναι μία επιπλέον ένδειξη της υπέρβαρης γάτας.
Μέσω του τακτικού ζυγίσματος της γάτας σας μπορείτε επίσης να καταλάβετε εάν το βάρος της ψιψίνας σας αλλάζει. Αν η ζυγαριά δείχνει μεγαλύτερο βάρος κάθε φορά, είναι πολύ πιθανό η αγαπημένη σας χνουδωτή φίλη να γίνεται ολοένα και πιο παχιά.
Μια άλλη μέθοδος για να προσδιορίσετε εύκολα την παχυσαρκία είναι ο ΔΜΣ για γάτες (Feline Body Mass Index, FBMI). Σύμφωνα με αυτή τη μέθοδο, ποσοστά από δέκα έως 30 τοις εκατό θεωρούνται φυσιολογικά για τις γάτες. Εάν οι τιμές ξεπερνούν το 30 τοις εκατό, αυτό υποδηλώνει υπερβολικό βάρος ή παχυσαρκία.
Για τον υπολογισμό του ΔΜΣ χρειάζεστε δύο τιμές: την περίμετρο του θώρακα σε εκατοστά και τη μέτρηση του δείκτη ποδιών (LIM, απόσταση μεταξύ της επιγονατίδας και του οστού της φτέρνας σε εκατοστά). Στη συνέχεια, το ποσοστό σωματικού λίπους προσδιορίζεται σύμφωνα με την ακόλουθη εξίσωση:
Η αιτία του υπερβολικού βάρους στις γάτες είναι κατά κανόνα πάντα μια ανισορροπία ανάμεσα στην πρόσληψη ενέργειας και την κατανάλωση ενέργειας. Όσο απλή κι αν ακούγεται αρχικά αυτή η εξήγηση: Η παχυσαρκία στις γάτες τις περισσότερες φορές προκαλείται από έναν συνδυασμό διαφορετικών παραγόντων. Για αυτό είναι τόσο σημαντικό να αποτραπεί η ανάπτυξή της στα πρώιμα στάδια.
Συχνά, ο δρόμος προς την παχυσαρκία ξεκινά ήδη όταν μια γάτα είναι ακόμη πολύ νεαρή. Ο λόγος είναι ότι η υψηλή σε ενέργεια διατροφή της έχει ως αποτέλεσμα τη δημιουργία μεγαλύτερου αριθμού λιποκυττάρων, από ό,τι σε ένα γατάκι που τρέφεται φυσιολογικά. Αυτός ο αριθμός αργότερα δεν μπορεί να αλλάξει, με αποτέλεσμα μεγαλύτερο κίνδυνο παχυσαρκίας στην ενήλικη ζωή.
Για να γίνει μια γάτα υπέρβαρη, ένας από τους πιο συχνούς παράγοντες που συντελούν στην αύξηση βάρους είναι η υπερβολική πρόσληψη ενέργειας. Αυτή η περίσσεια ενέργειας είναι δύσκολο να αντισταθμιστεί από τις γάτες με την κίνηση, καθώς κατά κανόνα κινούνται ελάχιστα στους χώρους του σπιτιού.
Οι πιο συνήθεις αιτίες για την περίσσεια ενέργειας είναι οι εξής: Υπερβολική ποσότητα τροφής, απεριόριστη πρόσβαση στην τροφή (σίτιση ad libitum) ή/και τροφή πολύ υψηλή σε ενεργειακή πυκνότητα (πολλές θερμίδες ανά μερίδα).
Η ξηρά τροφή που χρησιμοποιείται συχνά κατά τη χορήγηση τροφής ad libitum έχει, για παράδειγμα, πενταπλάσια ενεργειακή πυκνότητα ανά 100 γραμμάρια σε σχέση με την υγρή τροφή. Όταν οι γάτες τρέφονται αποκλειστικά με ξηρά τροφή, τείνουν να λαμβάνουν περισσότερες θερμίδες από αυτές που χρειάζονται σε ημερήσια βάση.
Ακόμα και πολύ νόστιμες τροφές όπως το φρέσκο κρέας και τα ψάρια, καθώς και τροφές με υψηλή περιεκτικότητα σε λιπαρά, τείνουν να καταναλώνονται σε υπερβολικά μεγάλες ποσότητες από τις γάτες. Ιδίως το φαγητό κατευθείαν από το τραπέζι περιέχει συχνά πολλά λιπαρά. Το πρόβλημα με αυτό είναι ότι το λίπος περιέχει διπλάσια ενέργεια συγκριτικά με τις πρωτεΐνες ή τους υδατάνθρακες.
Και δεν είναι μόνο αυτό: Στις ψιψίνες αρέσει επίσης να τρώνε από πλήξη ή και από παρατεταμένο άγχος. Ειδικά όταν βαριούνται, οι γάτες συχνά επιδεικνύουν μια συμπεριφορά επαιτείας. Αυτό παρερμηνεύεται συχνά από τους ιδιοκτήτες ως ένδειξη πείνας και ταΐζουν ξανά τη γάτα τους.
Πολλές φορές, οι ιδιοκτήτες γατών ξεχνούν πως στο τάισμα συμπεριλαμβάνονται και οι λιχουδιές, που έχουν επίσης πολλές θερμίδες. Ως εκ τούτου, αυτές πρέπει οπωσδήποτε να συνυπολογίζονται στο ημερήσιο διαιτολόγιο.
Κατ’ αρχήν, μια νεαρή γάτα (κάτω των δύο ετών) έχει υψηλότερες ενεργειακές ανάγκες από μια ενήλικη ή ηλικιωμένη γάτα. Οι ενεργειακές ανάγκες κάθε γάτας ξεχωριστά μπορεί να είναι πολύ διαφορετικές.
Αυτό καθιστά δύσκολο τον ακριβή προσδιορισμό της απαιτούμενης ποσότητας τροφής. Συχνά, η διατροφική συμπεριφορά και η ποσότητα τροφής δεν προσαρμόζονται στις μεταβαλλόμενες ανάγκες τής γάτας και έτσι παίρνει βάρος.
Επιπλέον, μια υπέρβαρη γάτα χρειάζεται λιγότερες θερμίδες ανά κιλό (σαράντα τέσσερις χιλιοθερμίδες ανά κιλό) από μια γάτα κανονικού βάρους (πενήντα έξι χιλιοθερμίδες ανά κιλό) ή μια πολύ ελαφριά γάτα (εξήντα τρεις χιλιοθερμίδες ανά κιλό). Αυτό πρέπει να ληφθεί υπόψη, ειδικά σε μια δίαιτα που στοχεύει στην απώλεια βάρους.
Ένας ακόμα παράγοντας για την παχυσαρκία στις γάτες είναι η στείρωση. Μια στειρωμένη γάτα τείνει να έχει αυξημένη όρεξη, μειωμένη σωματική δραστηριότητα και μεταβολές στην κατανομή του λίπους στο σώμα. Έτσι, οι ενεργειακές ανάγκες μιας γάτας μετά τη στείρωση μειώνονται έως και τριάντα τοις εκατό. Εάν δεν μειωθεί η ποσότητα της τροφής, οι στειρωμένες γάτες έχουν έως και τρεις φορές υψηλότερο κίνδυνο να γίνουν υπέρβαρες συγκριτικά με τις μη στειρωμένες.
© mariesacha / stock.adobe.com
Εκτός από όλες τις αιτίες που μπορεί να επηρεαστούν από το περιβάλλον και τον ιδιοκτήτη, πρώτα πρέπει να αποκλειστούν πιθανές ασθένειες ως αίτια μιας υπέρβαρης γάτας. Σας συνιστούμε να συμβουλευτείτε τον κτηνίατρό σας.
Οι ασθένειες που ακολουθούν μπορεί να οδηγήσουν στην αύξηση του βάρους στις γάτες:
Ο σύνδρομος Κούσινγκ είναι μια ασθένεια του φλοιού των επινεφριδίων. Συγκεκριμένα, τα επινεφρίδια παράγουν διαρκώς μεγάλες ποσότητες κορτιζόλης. Αυτό οδηγεί σε αυξημένη όρεξη, ενώ ταυτόχρονα οι γάτες γίνονται πιο νωθρές και ράθυμες. Και τα δύο συμπτώματα οδηγούν σε εναποθέσεις λίπους, ειδικά στην κοιλιακή χώρα λόγω της ασθένειας. Το αποτέλεσμα είναι μια παχιά, κρεμώμενη κοιλιά, ενώ το υπόλοιπο σώμα είναι συνήθως πολύ λεπτό.
Ορμονική πάθηση που προκαλείται από την διόγκωση ή έναν όγκο στην υπόφυση που παράγει περισσότερες αυξητικές ορμόνες. Μέσω της υπερπροσφοράς των αυξητικών ορμονών μεγαλώνουν τα οστά, τα εσωτερικά όργανα και οι συνδετικοί ιστοί. Στη γάτα, αυτό μπορεί να γίνει αντιληπτό από ένα σχετικά μεγάλο και φαρδύ κεφάλι και πόδια, τα οποία γίνονται όλο και μεγαλύτερα. Επιπλέον, η αυξητική ορμόνη προκαλεί αντίσταση στην ινσουλίνη σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις και συνεπώς δευτεροπαθή διαβήτη τύπου II, ο οποίος είναι δύσκολο να ρυθμιστεί με ινσουλίνη. Το αποτέλεσμα είναι αυξημένη όρεξη και, κατά συνέπεια, περαιτέρω αύξηση του βάρους.
Η ασθένεια αυτή προκαλεί πολύ μικρή παραγωγή θυρεοειδικών ορμονών. Αυτές είναι υπεύθυνες για τη λειτουργία των κυττάρων και συνεπώς για τον μεταβολισμό της γάτας. Λόγω της έλλειψης ορμονών, τα κύτταρα εργάζονται πολύ αργά και δεν χρησιμοποιούν πλέον τόση ενέργεια. Επιπλέον, η ασθενής γάτα γίνεται ράθυμη και κινείται λιγότερο. Ο υποθυρεοειδισμός είναι εξαιρετικά σπάνιος στις γάτες.
Εκτός από τις ορμονικές ασθένειες, υπάρχουν και άλλες ασθένειες που μπορούν έμμεσα να οδηγήσουν στην αύξηση του βάρους μέσω της σημαντικά μειωμένης φυσικής δραστηριότητας. Δυστυχώς, η παχυσαρκία ευνοεί και αυτή με τη σειρά της αυτές τις ασθένειες κι έτσι η γάτα βρίσκεται σε έναν φαύλο κύκλο. Για παράδειγμα, τα καρδιαγγειακά προβλήματα και οι ασθένειες της αναπνευστικής οδού προκαλούν κόπωση και μειωμένη απόδοση.
Εάν η γάτα έχει ιστορικό αρθροπάθειας ή αρθρίτιδας, δεν θέλει να κινείται πολύ εξαιτίας του πόνου. Δυστυχώς, τα προβλήματα στις αρθρώσεις της γάτας συχνά δεν γίνονται αντιληπτά από τον ιδιοκτήτη της.
Ορισμένες ασθένειες απαιτούν φάρμακα που οδηγούν σε αυξημένη όρεξη και, επομένως, δευτερευόντως σε αύξηση του βάρους. Στην πρώτη γραμμή είναι τα αντιεπιληπτικά, τα γλυκοκορτικοειδή και οι προγεστίνες (φάρμακα για την καταστολή του οίστρου).
Η παχυσαρκία πρέπει να θεωρείται ως μια ασθένεια που αναπόφευκτα οδηγεί σε άλλες ασθένειες. Οι υπέρβαρες γάτες έχουν, λόγω των επακόλουθων βλαβών και ασθενειών, μικρότερο προσδόκιμο ζωής απ’ ό,τι οι γάτες της ίδιας φυλής με φυσιολογικό βάρος.
Η παχυσαρκία είναι ένας από τους μεγαλύτερους παράγοντες κινδύνου για σακχαρώδη διαβήτη στις γάτες. Πρόκειται για τον διαβήτη τύπου ΙΙ, που προκαλείται από την αντίσταση στην ινσουλίνη. Το σώμα παράγει μεν ακόμη αρκετή ινσουλίνη, αλλά αυτό δεν έχει πλέον καμία επίδραση στον μεταβολισμό.
Οι διαβητικές γάτες εμφανίζουν συχνά λαιμαργία και ταυτόχρονα κόπωση και ραθυμία. Αυτό συμβάλλει περαιτέρω στην αύξηση του βάρους. Με αυστηρή δίαιτα και απώλεια βάρους, ο σακχαρώδης διαβήτης τύπου ΙΙ μπορεί να βελτιωθεί ή να εξαλειφθεί πλήρως.
Το σύνδρομο λιπώδους ήπατος εμφανίζεται όταν οι γάτες, και ιδιαίτερα οι υπέρβαρες γάτες, τρώνε λίγο ή καθόλου. Ο μεταβολισμός κινητοποιεί (διαλύει) στη συνέχεια τα λίπη από τις αποθήκες λίπους.
Ωστόσο, οι γάτες δεν μπορούν να μεταβολίσουν αυτά τα λίπη σε παραγωγή ενέργειας και τα λίπη αποθηκεύονται στα κύτταρα του ήπατος. Το ήπαρ δεν μπορεί πλέον να λειτουργήσει φυσιολογικά και προκαλείται ηπατική ανεπάρκεια.
Μια υπέρβαρη γάτα που δεν έχει φάει ή έχει φάει ελάχιστα για αρκετές ημέρες, πρέπει να πάει στον κτηνίατρο. Εάν διαγνωστεί με ηπατική λιπίδωση, η ασθένεια αυτή αποτελεί μια απειλητική για τη ζωή κατάσταση που απαιτεί εντατική ιατρική φροντίδα.
Η παχυσαρκία προκαλεί στις γάτες μυοσκελετικά προβλήματα που πολλές φορές υποτιμούνται.
Στις ενήλικες υπέρβαρες γάτες, το αυξημένο βάρος προκαλεί την υπερβολική επιβάρυνση των αρθρώσεων και των συνδέσμων. Στις πιθανές συνέπειες συγκαταλέγονται οι αρθρίτιδες και οι αρθροπάθειες, κυρίως στην περιοχή της άρθρωσης του αγκώνα και του ισχίου.
Όσον αφορά τον πόνο στις αρθρώσεις, οι γάτες τείνουν να παρουσιάζουν μειωμένη σωματική δραστηριότητα και μεγαλύτερες περιόδους ανάπαυσης. Ο ιδιοκτήτης ωστόσο σπάνια παρατηρεί έντονη χωλότητα ή εκφράσεις πόνου και για αυτό οι ασθένειες στις αρθρώσεις συχνά παραβλέπονται.
Επίσης, στην περίπτωση μιας υπέρβαρης γάτας, το σώμα παράγει περισσότερους φλεγμονώδεις μεσολαβητές, οι οποίοι με τη σειρά τους μπορεί να συμβάλουν στην εξέλιξη της αρθρίτιδας. Το αποτέλεσμα του πόνου στις αρθρώσεις είναι η μειωμένη επιθυμία για κίνηση και έτσι, λόγω της χαμηλότερης κατανάλωσης ενέργειας, η περαιτέρω αύξηση του βάρους.
Πολλές πολύ παχιές γάτες παρουσιάζουν προβλήματα με το δέρμα τους. Εάν μια γάτα είναι υπέρβαρη, η κινητικότητά της είναι σημαντικά μειωμένη. Ως εκ τούτου, μπορεί να μην είναι πλέον σε θέση να εκτελέσει επαρκώς τη συνήθη ρουτίνα περιποίησης του τριχώματος και του σώματός της. Αυτό οδηγεί στον αυξημένο σχηματισμό πιτυρίδας σε όλο το σώμα και συχνά σε μόλυνση με κόπρανα.
Η παραμέληση της υγιεινής μπορεί να οδηγήσει σε ακμή, απώλεια τριχώματος και φλεγμονές του δέρματος της γάτας. Η παχυσαρκία υψηλού βαθμού με σχεδόν πλήρη έλλειψη κίνησης οδηγεί συχνά σε έλκη κατάκλισης (περιοχές του δέρματος που έχουν νεκρωθεί και παρουσιάζουν φλεγμονή λόγω της υπερβολικής πίεσης).
Μια υπέρβαρη γάτα κινείται λιγότερο, πίνει λιγότερο νερό και χρησιμοποιεί την άμμο της λιγότερο συχνά. Ως αποτέλεσμα, τα ούρα παραμένουν για περισσότερο χρόνο στην ουροδόχο κύστη και σε υψηλότερες συγκεντρώσεις.
Κρύσταλλοι του ουροποιητικού μπορούν να σχηματιστούν ευκολότερα και ο κίνδυνος σχηματισμού λίθων στο ουροποιητικό σύστημα αυξάνεται σημαντικά. Οι πέτρες του ουροποιητικού οδηγούν σε χρόνιες φλεγμονές της ουροδόχου κύστης και μπορεί να προκαλέσουν οξεία απόφραξη της ουρήθρας. Αυτό αποτελεί πάντα μια επείγουσα κατάσταση!
Μελέτες δείχνουν μια συσχέτιση μεταξύ της παχυσαρκίας στις γάτες και της αυξημένης συχνότητας εμφάνισης διαρροϊκής νόσου, φλεγμονώδους νόσου του εντέρου (IBD), νόσου του πρωκτικού σάκου και δυσκοιλιότητας.
Αυτές οι ασθένειες δεν προκαλούνται άμεσα από την παχυσαρκία, αλλά αποτελούν ως επί το πλείστον επακόλουθο αποτέλεσμα των επιπλοκών της παχυσαρκίας. Για παράδειγμα, η έλλειψη κίνησης μπορεί να οδηγήσει σε εντερική ατονία και δυσκοιλιότητα.
Η αυξημένη σωματική μάζα των υπέρβαρων γατών οδηγεί σε αυξημένες απαιτήσεις οξυγόνου. Επίσης, εμφανίζονται εναποθέσεις λίπους στην περιοχή του θώρακα. Ο περιορισμένος χώρος για αναπνοή σε συνδυασμό με την αυξημένη ανάγκη σε οξυγόνο προκαλεί αναπνευστικά προβλήματα και δύσπνοια. Οι γάτες έχουν μειωμένη αντοχή και παρουσιάζουν πιο γρήγορα κόπωση.
Η γάτα δεν επιθυμεί πια να κινείται και σε αυτήν την περίπτωση, το βάρος της αυξάνεται περαιτέρω εξαιτίας της χαμηλότερης κατανάλωσης ενέργειας.
Η παχυσαρκία στις γάτες σχετίζεται με την ανάπτυξη ή τουλάχιστον την εξέλιξη καρδιακών παθήσεων. Η υψηλή αρτηριακή πίεση είναι επίσης μια από τις αρνητικές επιπτώσεις.
Σε μια υπέρβαρη γάτα, η πλεονάζουσα ενέργεια αποθηκεύεται ως λίπος σε όλο το σώμα. Αυτό το λίπος αποθηκεύεται επίσης διηθητικά (διεισδύοντας στον ιστό) σε όργανα όπως η καρδιά ή το ήπαρ.
Το πρόβλημα: Αυτή η αποθήκευση περιορίζει την απόδοση της καρδιάς. Επιπλέον, η καρδιά πρέπει να τροφοδοτεί με αίμα μεγαλύτερη σωματική μάζα και να λειτουργεί ενάντια σε μεγαλύτερη πίεση στα αγγεία. Μακροπρόθεσμα, όλα αυτά οδηγούν σε καρδιακή βλάβη και καρδιακή ανεπάρκεια.
Οι λιπώδεις ιστοί αποθηκεύουν τα αναισθητικά και αυτό καθιστά απαραίτητη τη χορήγηση μεγαλύτερης ποσότητάς τους. Ταυτόχρονα, διαταράσσεται η διάσπαση των φαρμάκων στο ήπαρ και η απέκκρισή τους μέσω των νεφρών. Σε συνδυασμό με μια συχνά εξασθενημένη πνευμονική λειτουργία και καρδιαγγειακά προβλήματα, μια υπέρβαρη γάτα συγκαταλέγεται στους ασθενείς υψηλού κινδύνου.
Η μειωμένη κυκλοφορία του αίματος σε ολόκληρο τον ιστό του σώματος αυξάνει επίσης τον κίνδυνο μολύνσεων και διαταραχών επούλωσης τραυμάτων κατά τη διάρκεια των εγχειρήσεων.
Εάν μια γάτα είναι υπέρβαρη, έχει αδύναμο ανοσοποιητικό σύστημα. Ως εκ τούτου, είναι πιο επιρρεπής σε μολύνσεις και άλλες ασθένειες. Εκτός αυτού, τα ζώα με υπερβολικό σωματικό βάρος είναι συχνά πιο ευαίσθητα στη ζέστη.
Το υπερβολικό σωματικό βάρος επηρεάζει επίσης αρνητικά την αναπαραγωγική ικανότητα. Η εγκυμοσύνη της γάτας φέρει μεγαλύτερους κινδύνους και η στένωση του καναλιού γέννησης που έχει προκληθεί από τις εναποθέσεις λίπους δυσχεραίνει τον τοκετό.
Οι ογκολογικές ασθένειες είναι επίσης πολύ πιο συχνές σε υπέρβαρες γάτες. Για παράδειγμα, φαίνεται να υπάρχει σύνδεση μεταξύ παχυσαρκίας και αδενοκαρκινώματος, λεμφώματος ή ακανθοκυτταρικού καρκινώματος.
Όπως είναι γνωστό, η ηλικία του σκύλου είναι εύκολο να υπολογιστεί: ένα σκυλίσιο έτος ισοδυναμεί με επτά ανθρώπινα έτη, γεγονός που εξαρτάται επίσης από τη φυλή και το βάρος του σκύλου. Πώς καθορίζεται λοιπόν η ηλικία της γάτας; Και πόσα χρόνια ζουν γενικά οι γάτες; Από ποια ηλικία θεωρούνται ηλικιωμένες;
Αν η γάτα σας είναι έγκυος, ετοιμαστείτε να ζήσετε συγκινητικές στιγμές. Ωστόσο, η επικείμενη γέννα μπορεί να σας προκαλεί και κάποια ερωτήματα, ειδικά όταν είναι η πρώτη φορά που η ψιψίνα σας θα γίνει μαμά. Για να σας βοηθήσουμε να προετοιμαστείτε κατάλληλα για το χαρμόσυνο γεγονός, συγκεντρώσαμε τις πιο σημαντικές πληροφορίες σχετικά με το θέμα της γέννας όσον αφορά τις γάτες.
Εάν η θερμοκρασία του σώματος μιας γάτας είναι πάνω από 39 βαθμούς Κελσίου, τίθεται το ζήτημα της υπερθέρμανσης (υπερθερμία) ή του πυρετού (πυρεξία). Η υπερθερμία χαρακτηρίζεται από αυξημένη παραγωγή ή παροχή θερμότητας με ταυτόχρονη ανεπαρκή αποβολή θερμότητας, ενώ ο πυρετός σημαίνει εγκεφαλικά ελεγχόμενη αύξηση της θερμοκρασίας του σώματος, παραδείγματος χάρη λόγω κάποιας λοίμωξης. Παρόλο που ο πυρετός αποτελεί για τους ιδιοκτήτες ζώων ένδειξη κακής υγείας, το γενικό αυτό σύμπτωμα έχει μια σημαντική ανοσοκατασταλτική δράση και βοηθά για παράδειγμα στην καταπολέμηση λοιμωδών παραγόντων.
